Seyahatin insanlık tarihindeki rolünü, kültürel değişim ve ekonomik gelişim açısından vurgular. Sayfanın bu bölümünde seyahatin toplumlar arası iletişim ve etkileşiminin başlangıcı olduğu, Türk mutfağının dünyaya açılmasının da bu seyahatlerle mümkün olduğu anlatılır.

Evrensel insan kimliğinin tüm insanlık değerlerini kapsayan bir vizyon sunduğu vurgulanır. Türk Mutfak Mirası Projesi’nin evrensel değerleri benimseyen bir kimlikle kültürel mirasları ve sürdürülebilirliği bir araya getirme amacına değinilir.

Mustafa Kemal Atatürk’ün Türkiye’deki kalkınma reformları ile Jacque Fresco’nun Venüs Projesi’ni karşılaştırıyor. Atatürk’ün eğitim, sanayileşme ve tarım alanlarındaki reformları Türkiye’yi modernleştirmeye odaklanırken, Venüs Projesi tüm insanlık için sürdürülebilir ve kaynak bazlı bir ekonomi modeli öneriyor. Dosyada, her iki vizyon insan odaklı kalkınma, bilim ve teknoloji kullanımı, sosyal adalet ve çevresel sürdürülebilirlik gibi başlıklarda karşılaştırılmış; her iki liderin toplumları dönüştürmeye yönelik hedeflerinin benzerlikleri ve farklılıkları detaylandırılmıştır.

1923 yılında düzenlenen İzmir İktisat Kongresi’nin Türkiye’nin ekonomik bağımsızlığını sağlama çabalarını detaylandırıyor. Kurtuluş Savaşı’nın ardından ekonomik kalkınma stratejilerini belirlemek amacıyla toplanan bu kongre, milli ekonominin temellerini atmıştır. Katılımcılar tarım, sanayi, ticaret ve işçi kesimlerinden olup ekonomik bağımsızlık, yerli üretimin desteklenmesi, sanayileşme, sosyal güvenlik, işçi hakları, mali politikalar ve altyapı yatırımları gibi konularda öneriler sunmuşlardır. Kongrenin kararları, Cumhuriyet’in ilk yıllarında ekonomik politikaların oluşumunda yol gösterici olmuştur.

Türkiye’de Cumhuriyetin ilk yıllarında kırsal kalkınmayı desteklemek amacıyla kurulan “Köy Enstitüleri” eğitim modelini anlatıyor. Köy Enstitüleri, kırsaldaki gençleri modern eğitimle buluşturarak onların tarım, teknik, kültürel ve sosyal alanlarda bilgi sahibi üretken bireyler olmalarını hedeflemiştir. Öğrenciler eğitim süresince tarımsal üretime katılmış, köylerine dönerek edindikleri bilgileri yaymış ve toplum liderleri olarak köylerin kalkınmasına katkıda bulunmuşlardır. Program, eğitimle üretimi birleştirerek kırsal kesimde toplumsal gelişme sağlamayı amaçlayan önemli bir model olarak tarihe geçmiştir.

Küresel ısınma ve kuraklık sorunlarının çevresel, ekonomik ve toplumsal etkilerini ele alıyor. Küresel ısınmanın neden olduğu iklim değişikliklerinin tarım, su kaynakları ve halk sağlığı üzerindeki yıkıcı etkileri vurgulanarak, Türkiye gibi ülkelerde yaşanan kuraklık, su kıtlığı ve doğal afetlerin gelecekte daha da yoğunlaşabileceği belirtiliyor. Çözüm olarak, yenilenebilir enerji, sürdürülebilir tarım ve su yönetimi gibi stratejik önlemler öneriliyor; ayrıca toplumsal farkındalığın artırılması ve uluslararası işbirliklerinin önemi üzerinde duruluyor.

Bu bölümde, 1980’ler ve 1990’larda Türkiye’nin köylerinden şehirlere göç etmeyi strateji edinmiş politikaların aksine, projenin tersine bir göç hareketini başlatmayı hedeflediği anlatılır. Şehir yaşamının olumsuz yansımalarından ilham alarak, insanların kırsal bölgelere geri dönmelerini, yerel ekonomiyi canlandırmalarını ve sürdürülebilir yaşam tarzlarını benimsemelerini teşvik etmeyi amaçlar. Proje, kırsal alanlarda yaşam kalitesini artırarak ve ekonomik fırsatlar yaratarak, şehirden köye doğru bir dönüşüm sürecini desteklemeyi hedefler.

Toprağın sağlığını ve tarım alanlarının verimliliğini artırmayı amaçlayan “onarıcı tarım” yaklaşımını ele alıyor. Onarıcı tarım, minimum toprak işleme, biyolojik çeşitliliğin artırılması, örtü bitkileri kullanımı, hayvancılıkla entegre tarım, kimyasal girdilerin azaltılması gibi sürdürülebilir teknikleri kapsar. İklim değişikliğiyle mücadeleye katkı sağlayan bu yaklaşım, karbonun toprakta depolanmasını desteklerken su kaynaklarının korunmasını, biyolojik çeşitliliğin artmasını ve uzun vadeli ekonomik faydalar sunmayı hedefler. Türkiye’de ve dünya genelinde çeşitli başarılı örneklerle onarıcı tarımın etkisi vurgulanmaktadır.

Türkiye’nin yedi coğrafi bölgesinde tarımsal verimliliği, sürdürülebilirliği ve çiftçi gelirlerini artırmaya yönelik olarak uluslararası girişimlerin katkılarını ele alıyor. Her bölgenin coğrafi özellikleri özetlendikten sonra, çeşitli ülkelerden getirilen yenilikçi tarım teknolojileri ve uygulamaların o bölgedeki tarımsal faaliyetleri nasıl destekleyebileceği açıklanıyor. Bu girişimler, dikey tarım, akıllı sulama, organik gübre üretimi, biyogaz, drone ve sensör teknolojileri gibi alanlarda çözümler sunarak, bölgesel tarım potansiyelini artırmayı ve sürdürülebilir tarımı teşvik etmeyi amaçlıyor.